Pedagog szkolny

KAŻDY INNY, WSZYSCY RÓWNI.

            Co zrobić, by chore, niepełnosprawne dzieci dobrze się czuły w gronie rówieśników? Nie były przez nich wyśmiewane albo wytykane palcami? Trzeba zmienić nasze widzenie świata.

Przykład:   Na przystanku autobusowym do autobusu wsiada mama z kilkuletnim synem. W pewnym momencie chłopiec pokazuje idącego chodnikiem mężczyznę i pyta: „ Dlaczego ten pan jest taki mały?” Na to mama: „Bo to karzełek!  Zobacz jak śmiesznie przebiera nogami!” Przytoczona historia obrazuje sposób, w jaki uczymy dzieci braku tolerancji dla odmienności.                                             Dzieci uczą się obserwując zachowanie dorosłych. Gdy my, dorośli, rodzice, koncentrujemy się na niedoskonałościach innych ludzi  i chętnie przyklejamy im etykietki               „ kalek”, „grubasów”, czyli mówiąc w skrócie „innych” , dzieci w naturalny sposób to podchwytują. A potem stosują na własnym podwórku, w przedszkolu lub szkole.Za cel biorą sobie rówieśników, którzy nie zawsze potrafią się bronić. Im bardziej odstają od grupy, tym ataki bywają okrutniejsze. Jak im zapobiec?                                                                                              Aby sytuacja się zmieniła, to my, dorośli, powinniśmy przestać wskazywać dzieciom różnice między ludźmi i skończyć z koncentrowaniem się na ich deficytach, tylko skupić się na zaletach. Wtedy okaże się, że poruszający się o kulach sąsiad to nie „ inwalida”, tylko dowcipny, starszy pan, a kolega z klasy na wózku, to nie dziecko z porażeniem mózgowym, tylko chłopiec, który uwielbia bawić się klockami Lego.                                                                                                  „Dzieci są spostrzegawcze. Same zauważą, że ktoś porusza się, mówi albo zachowuje inaczej niż one”  - można tak wnioskować. Co wtedy? Psychologowie radzą, aby o odmienności mówić nie jak o deficycie, lecz  jako o cesze. Tak jak jedni mają jasne , a inni ciemne włosy, tak niektórzy słyszą dzięki aparatom słuchowym, a inni bez nich, poruszają się na własnych nogach albo na wózku. W ten sposób dziecko uczy się akceptować różnorodność.

Przykład: Jak reagować, gdy syn pyta, dlaczego mijane na ulicy dziecko jeździ na wózku inwalidzkim?

Najlepiej powiedzieć prawdę, w sposób dostosowany do wieku pytającego. W tym przypadku można wyjaśnić, że dziecko musi mieć wózek, by się poruszać. Jeśli syn zapyta dlaczego, można wyjaśnić, że dziecko ma chore nogi i nie chodzi o własnych siłach.

 Na podstawie: Poradnik Domowy nr 5, maj 2015r